Een dichter dichtte ooit; 'De chrysanten, die in de vaas op de tafel bij het raam staan, dat zijn niet de chrysanten die bij het raam op de tafel in de vaas staan'. Op soortgelijke manier komen de beelden, de poëzie en de foto's van Annalinda bij elkaar, los van elkaar. 

​

Zo fluistert de kristallen tor verliefd in het blikken kruid, of eist de donder overgave in het houten kralenraam. Of is er een mossel nodig om een plié aan te durven en zwijgen de brieven zo nadrukkelijk onder het blauwe aandachtslint. 

​

Allemaal hebben ze de magische eigenschap om wildvreemden op de rand van sprakeloosheid te brengen. Gewoon, omdat ze ons in alles alleen het noodzakelijke toefluisteren.

​

Gewoon. Stil te mogen zijn.